Depresja - przyczyny powstawania depresji

Depresja to choroba, która należy do zaburzeń psychicznych z dominującym objawem subiektywnie odczuwanego obniżenia nastroju. Występuje ona najczęściej w przypadkach, takich jak: zaburzenia somatyczne, zaburzenia nastroju, zaburzenia adaptacyjne wywołane trudną sytuacją, w wyniku zatruć i działań leków.

Bardzo często depresja dotyka pacjentów, u których rozpoznano lub doszło do innych zaburzeń psychicznych, np. schizofrenii lub zespołów abstynencyjnych. Należy pamiętać, że depresja jest jednostką chorobową, a nie tylko i wyłącznie chandrą lub uczuciem smutku. Jej leczenie nie może przebiegać samodzielnie. Powinien się tym zając lekarz psychiatra. Leczenie kliniczne, w szpitalu jest rzadko konieczne. Najczęściej można leczyć chorobę poprzez wizyty u specjalisty.

Charakteryzuje się ona utratą zainteresowań oraz chęci do aktywnego życia. W prawie 50% przypadków choroba nie jest odpowiednio leczona, ponieważ nie zostaje rozpoznana. Istnieje, jednakże wiele obiecujących terapii, mogących pomóc w wyleczeniu jej. Depresja to poważna i ciężka choroba, która wpływa na nasze zdrowie jak inne choroby, choć objawia się w inny sposób. Znacznie wpływa ona na życie rodzinne i zawodowe wielu ludzi. Można jednak z nią walczyć, choć wymaga to czasu i zmiany wielu nawyków.

I) Przyczyny powstawania depresji
-przewlekłe choroby – większość przewlekłych chorób przez swoją długotrwałość, jest dużym obciążeniem dla osób nią dotkniętych (np.cukrzyca, zawał serca, Parkinson, rak),
-odziedziczone predyspozycje –  ryzyko depresji wzrasta, jeśli członkowie rodziny cierpią lub cierpieli na nią.
-nabyte negatywne sposoby, struktury myślenia – wiele wzorów myślowych powstaje już w dzieciństwie i mogą sprzyjać powstaniu depresji np. osoby szczególnie pesymistyczne nastawione, nieelastyczne, mające niską samoocenę, stawiające sobie zbyt wysokie wymagania i patrzące beznadziejnie w przyszłość
-niedobór światła w miesiącach zimowych (tzw. depresja sezonowa) 
-leki  – niektóre leki mogą wywołać depresję na skutek działań ubocznych np. leki na schizofrenię
-zaburzenia snu – osoba mająca problemy ze snem jest bardziej podatna na depresję, mówi się o trzy- do czterokrotnie większym ryzyku.
-zachwianie równowagi hormonów i systemu nerwowego.

W medycynie wyróżnia się kilka typów depresji.

1) Depresja endogenna - Inne nazwy tej odmiany depresji, to: depresja właściwa, depresja ciężka, depresja kliniczna. Osoby z depresją endogenną mają silne poczucie winy, są bardzo krytyczne wobec siebie, bardzo często pojawiają się u nich myśli samobójcze, które bywają wcielane w czyn. Aż 15% chorych odbiera sobie życie.

2) Depresja nerwicowa(dystymia) ma znacznie łagodniejszy przebieg od depresji klinicznej, charakteryzuje się za to dłuższym czasem trwania, nawet do kilku lat. Depresję nerwicową określa się jako długotrwałe obniżenie nastroju, miewa ona podłoże psychologiczne. Wywołana jest najczęściej nieprzystosowaniem społecznym, wynikającym z poważnych urazów z przeszłości. Osoby cierpiące na dystymię mają stale obniżony nastrój, towarzyszy im poczucie bezsensu i braku nadziei. Często także obwiniają się za wiele rzeczy i mają bardzo niskie poczucie własnej wartości.

3) Depresja reaktywna - ten typ zaburzenia powstaje w reakcji na traumatyczne wydarzenie takie, jak rozwód, gwałt czy śmierć bliskiej osoby. Przy tej formie depresji najskuteczniejszą formą leczenia jest psychoterapia, niekiedy wspierana farmakologicznie.

4) Depresja poporodowa mamy z nią zazwyczaj do czynienia między czwartym a szóstym miesiącem po porodzie. Niekiedy narasta stopniowo, zdarza się jednak, że pojawia się nagle, bez żadnych sygnałów ostrzegawczych. Charakteryzuje się silnym osłabieniem nastroju, apatią, brakiem energii. Kobieta traci zainteresowanie codziennymi obowiązkami, a także samym dzieckiem, niekiedy może być odwrotnie.

5) Depresja sezonowa pojawia się cyklicznie, w okresach jesienno-zimowych i związana jest ze spadkiem ilości neuroprzekaźników, spowodowanych niedoborem światła. Objawia się obniżeniem nastroju, melancholią, spadkiem energii, problemami ze snem, wahaniami wagi. Depresja sezonowa zazwyczaj przechodzi samoistnie, wraz z nadejściem wiosny.

6) Depresja dwubiegunowa zwana również zaburzeniem maniakalno-depresyjnym. Jej cechą charakterystyczną są następujące po sobie epizody depresji, manii i stanu normalnego. Ten typ depresji uznawany jest za jeden z najcięższych. Uniemożliwia choremu normalne funkcjonowanie, podjęcie stałej pracy i zdrowe relacje z otoczeniem

7) Osłupienie depresyjne - najcięższa forma depresji charakteryzująca się zahamowaniem psychoruchowym. Chory nie podejmuje żadnej aktywności, trwa bez ruchu w jednej pozycji, nie ma kontaktu z otoczeniem. Wymaga hospitalizacji i intensywnego leczenie farmakologicznego.

II) Symptomy depresji

-poczucie bezradności i braku nadziei – chorzy na depresję nie czują możliwości poprawienia swojego stanu.
-utrata zainteresowania codziennymi sprawami – osoby cierpiące na depresję zatracają umiejętność odczuwania radości i zadowolenia. Tracą zainteresowanie swoimi pasjami, nie chcą utrzymywać kontaktów towarzyskich,
-zmiany apetytu i masy ciała – chory może on drastycznie utracić chęć spożywania posiłków, co wiąże się z dużą utratą wagi w krótkim czasie, bądź będzie „zajadał” swoje emocje i znacznie zwiększy masę swojego ciała;
-problemy ze snem – depresja wpływa na sen w dwojaki sposób. Chory może mieć problemy z zasypianiem i męczy się w kolejne nieprzespane noce, bądź odczuwa nadmierną chęć snu i śpi znacznie więcej, niż powinien (hypersomnia);
-złość i rozdrażnienie – osoby cierpiące na depresję często mają obniżony poziom tolerancji, wszystko i wszyscy budzą ich irytację, łatwo wpadają w -rozdrażnienie, bywają agresywnie bez wyraźnego powodu;
-utrata energii – depresja powoduje także poczucie fizycznego osłabienia i braku energii. Nawet najdrobniejszy wysiłek fizyczny męczy znacznie szybciej niż kiedyś, wykonanie wielu czynności zajmuje więcej czasu;
-wstręt do samego siebie – chorym towarzyszy silne poczucie własnej bezwartościowości, bezużyteczności.
-skłonność do ryzykownych zachowań – osoby cierpiące na depresję często cechuje brawura. Uprawiają hazard, sięgają po narkotyki i środki odurzające, uprawiają niebezpieczne sporty i stają się agresywnymi kierowcami;
-koncentracja na problemach – chorzy całą swoją uwagę skupiają na problemach, rozpamiętują przykre wydarzenia, nie mogą oderwać myśli od podjętych decyzji;
-niewyjaśnione dolegliwości i bóle – depresja często objawia się także dolegliwościami somatycznymi. Chorzy mogą odczuwać bóle głowy, bóle pleców, -bóle mięśniowe czy bóle brzucha, bez jakichkolwiek przyczyn medycznych.
Depresja może być skutecznie leczona terapią u specjalisty psychoterapeuty, lekami lub ich połączeniem.