Temat: Nadczynność tarczycy

Tarczyca jest jednym z najważniejszych ludzkich gruczołów położonym w dolnej części szyi symetrycznie względem tchawicy. Ma on wielkość ludzkiego kciuka, wygląda dość niepozornie, nie można jednak nie zauważyć tego, że w organizmie pełni szereg wyjątkowo ważnych funkcji.

Najważniejsza funkcja tarczycy wiąże się tak z produkcją, jak i z wydzielaniem do krwi hormonów trójjodotyroniny (T3) i tyroksyny (T4) odpowiedzialnych za przemianę materii tak w narządach, jak i w tkankach wchodzących w skład naszego organizmu. To właśnie one wpływają zarówno na sposób, w jaki funkcjonuje ludzki układ pokarmowy, jak i serce, ich działanie przyczynia się przy tym i do tego, jak pracują mięśnie oraz układ nerwowy. Nadczynność tarczycy to niebezpieczna choroba, o której mówi się dziś, że jest udziałem blisko dwóch procent populacji świata. Nieleczona może prowadzić do poważnych konsekwencji.

I) Jak powstaje nadczynność tarczycy

Z nadczynnością tarczycy znaną też jako hipertyroksynemia mamy do czynienia wówczas, gdy liczba hormonów T3 i T4 w istotny sposób przekracza zapotrzebowanie na nie zgłaszane przez organizm. Jej przyczyny mogą być bardzo zróżnicowane, a ich ustalenie w dużej mierze przyczynia się nie tylko do postawienia właściwej diagnozy, ale i do zaproponowania najbardziej skutecznej terapii. Najczęściej zwraca się uwagę na zaburzenia układu immunologicznego, który, zamiast chronić organizm przed rzeczywistymi zagrożeniami, wysyła sygnały świadczące o potrzebie zwiększonej produkcji hormonów T3 i T4 nawet pomimo tego, że nie ma takiej potrzeby.

Źródłem problemów mogą być również guzki tarczycy, które same wydzielają hormony "nie reagując" na sygnały wysyłane przez kontrolującą ten gruczoł przysadkę mózgową. W zależności od indywidualnych czynników możemy mówić zarówno o jednym, jak i o licznych guzkach, w obu przypadkach mamy jednak do czynienia z nadczynnością gruczołu tarczycy. U pewnej grupy pacjentów diagnozuje się również zapalenie gruczołu tarczowego przyczyniające się najpierw do uszkodzenia pewnej grupy komórek, a następnie do uwolnienia się do krwi zawartych w nich hormonów, bywa zaś i tak, że nadczynność tarczycy jest konsekwencją przyjmowania przez pacjentów pewnych grup leków.

II) Symptomy nadczynności tarczycy

Tarczyca nie jest gruczołem widocznym, zmiany, jakie w niej zachodzą, nie są więc dostrzegalne przez pacjentów nawet wówczas, gdy przybierają zaawansowaną postać. Ważne jest zatem rozpoznawanie objawów świadczących o ryzyku nadczynności tarczycy oraz umiejętność podjęcia decyzji o złożeniu wizyty u lekarza.

Niestety, już na wstępie warto zwrócić uwagę na to, że lekarze nie są w stanie stworzyć jednoznacznego wizerunku pacjenta zmagającego się z nadczynnością tarczycy, hormony wydzielane przez ten gruczoł mają bowiem wpływ na cały szereg narządów. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie o to, czy zaatakują najpierw układ immunologiczny, czy nerwowy, należy liczyć się więc z tym, że symptomy świadczące o chorobie nie będą jednoznaczne.

Najbardziej typowe objawy zwiastujące problemy z przesadną aktywnością tarczycy to: nieuzasadniona nerwowość, niestabilność emocjonalna oraz bezsenność pozbawiona przyczyny, a także dreszcze, większa niż dotychczas potliwość i obniżona tolerancja na ciepło. Pacjent może również uskarżać się na szybkie zmęczenie połączone z kołataniem serca i drgawkami, częstymi objawami są przy tym również powtarzające się biegunki oraz utrata masy ciała, która postępuje nawet pomimo tego, że pacjent wcale nie skarży się na problemy z apetytem. Warto pamiętać o tym, że wszystkie wymienione objawy nie musza wcale występować jednocześnie, możliwe są przy tym również zmiany w ich intensywności i częstotliwości .

III) Możliwe powikłania przy nadczynności tarczycy

Warto mieć zatem świadomość tego, że nadczynność tarczycy jest chorobą niebezpieczną również dlatego, że nieleczona rozwija się systematycznie atakując kolejne układy istotne z punktu widzenia ludzkiego organizmu.

Najgroźniejszym powikłaniem wydaje się tak zwany przełom tarczycowy. Pojawia się on zarówno u osób, które nie zareagowały na sygnały wysyłane przez organizm i świadczące o nadprodukcji hormonów tarczycy, jak i u tych pacjentów, którzy byli już leczeni, zrezygnowali jednak z kuracji i zaprzestali przyjmowania leków. Często wywołuje go choroba niezależna od nadczynności tarczycy, poród albo silny stres, lekarze zwracają jednak uwagę i na to, że do przełomu tarczycowego może dojść również wówczas, gdy nie ma ku temu bardziej istotnych przesłanek. Sam przełom tarczycowy zawsze charakteryzuje się nagłym wyrzutem do krwi wyjątkowo dużej ilości hormonów T3 i T4, jego przebieg jest jednak dość zróżnicowany.

U jednych pacjentów mamy do czynienia z przyspieszoną pracą serca i migotaniem przedsionków, u innych zaś pierwszym objawem przełomu tarczycowego jest bardzo wysoka gorączka niekiedy przekraczająca nawet 41 stopni. Lekarze wspominają również o gwałtownych biegunkach, przykładach odwodnienia organizmu, a nawet o możliwości zapadnięcia przez pacjenta w śpiączkę, przełom tarczycowy nie jest zatem zjawiskiem, które można ignorować. W zdecydowanej większości przypadków stanowi on poważne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale również dla życia pacjenta, a walka z konsekwencjami przełomu tarczycowego wymaga natychmiastowej hospitalizacji chorego.

IV) Leczenie nadczynności tarczycy

Współczesna medycyna mówi o trzech metodach leczenia nadczynności tarczycy, lekarze mogą więc wybierać pomiędzy leczeniem farmakologicznym, radioterapią oraz zabiegiem operacyjnym.  Kluczowe znaczenie przy wyborze metody leczenia wydaje się mieć stan zdrowia pacjenta, a także źródło nadczynności tego gruczołu, dopóki bowiem nie zostanie ono ustalone, każda próba leczenia może zostać uznana za potencjalnie nietrafioną.

Leczenie farmakologiczne nadczynności tarczycy bardzo często jest określane mianem najmniej inwazyjnego, należy jednak liczyć się z tym, że nie zawsze jest to leczenie skuteczne, ponieważ zadaniem leków jest przede wszystkim  hamowanie syntezy hormonów tarczycy, a nie niestety jej wyleczenie. Same leki nie należą do najtańszych, ich przyjmowanie wiąże się ze skutkami ubocznymi ( w skrajnych przypadkach prowadząc nawet do uszkodzenia szpiku kostnego), a sama terapia jest dłogotrwała.                                          

Radioterapia (radiojodem) - coraz częściej stosowane jest tak zwane leczenie radiojodem, a więc działanie polegające na jednorazowym podaniu choremu radiojodu będącego substancją promieniotwórczą. Działanie to przyczynia się do tego, że zmniejsza się nie tylko produkcja hormonów, ale i wielkość samej tarczycy, a to z kolei pozwala mieć nadzieję, że problemy z jej nadczynnością nie powtórzą się w przyszłości.                                               

Operacyjne leczenie nadczynnośći tarczycy wielu pacjentom zabieg chirurgiczny nie przypada do gustu nie dlatego, że uważany jest za stosunkowo niebezpieczny, znacznie bardziej niepokojące wydaje się to, że powodzenie operacji w dużej mierze uzależnione jest nie od chorego, ale od chirurga i jego doświadczenia. W trakcie czynności, w czasie których wycinana jest część gruczołu tarczycy(tzw. wola), stosunkowo łatwo można popełnić błąd, nie da się przy tym zaprzeczyć, że pewną uciążliwość może stanowić również mało efektowna blizna. Tuż po zabiegu pacjenci często uskarżają się na problemy z głosem, te jednak mijają relatywnie szybko i zazwyczaj nie stanowią powodu do większych obaw.

2 Ostatnio edytowany przez olha (2017-05-26 08:34:45)

Odp: Nadczynność tarczycy

Sama choruje na nadczynność tarczycy. Chciałabym tutaj uczulić wszystkie dziewczyny na konieczność wykonywania badań na tarczyce jeśli widzicie u siebie pewne objawy:
wypadanie włosów
podwyższone ciśnienie
nerwowość
oraz słabe paznokcie

Na stronie jest opis dolegliwości: https://www.doz.pl/czytelnia/a201-Nadczynnosc_tarczycy

Nie jest taka rzadka ponieważ w moim własnym otoczeniu chyba 1/3 kobiet ma.

Dzisiaj mam ochotę na... smile