Nowotwór w rodzinie - jak pomóc bliskim w cierpieniu?

Moja mama prawie 5 lat temu zachorowała na nowotwór jajnika. Okres po operacji, a potem kilkumiesięczne chemioterapie naprawdę bardzo źle wpływały na psychikę i samopoczucie mojej mamy. Jeśli chodzi o ból to największy był po operacji. Lekarze usunęli jajniki, macicę oraz wyrostek. Mama dzielnie znosiła bóle pooperacyjne, oczywiście na początku przy użyciu silnych leków. Najgorszy okres był w trakcie chemioterapii. Każda wizyta w szpitalu zawierała dwie chemie, jedna 24-godzinna, potem trzy godziny przerwy i kolejna 4-godzinna. Po trzech dniach mama wracała do domu, coraz bardziej wykończona, z mdłościami, zawrotami głowy. Nie była w stanie jeść, bo wszystko było gorzkie i wymiotowała, miała wstręt do wszystkich otaczających ją zapachów. Najważniejsze w opiece nad osobą chorą jest to, aby się nad nią nie użalać, nie płakać razem z nią. Choćbyśmy mieli płacz na końcu nosa, nie wolno nam się rozklejać. Trzeba twardo stąpać po ziemi mając pod opieką osobą śmiertelnie chorą. Jeśli Twoja ciocia ma chwile zwątpienia, musicie ją przekonywać, że pokona chorobę i będzie żyła. Nie może się poddawać. Moja mama się nie poddała i wciąż mam ją przy sobie. Taka choroba uczy pokory, zmieniają się nasze priorytety i nie mówię teraz tylko o osobie chorej, ale również rodzinie. O chorobie mojej mamy i o opiece nad nią mogłabym opowiadać dużo i długo, ale napisać tego wszystkiego się nie da. Życzę powodzenia i serdecznie pozdrawiam.